JEDWAB POLSKI Sp. z o.o. to Brylant Polskiej Gospodarki, Efektywna Firma, Gepard Biznesu i Mocna Firma Godna Zaufania 2020

JEDWAB POLSKI Sp. z o.o. w Milanówku została wyróżniona przez Instytut Europejskiego Biznesu w XV edycji Konkursu Gepardy Biznesu 2020, XIII edycji Konkursu Brylanty Polskiej Gospodarki 2020, XIII edycji Konkursu Efektywna Firma 2020 i VIII edycji Programu Promocyjnego Mocna Firma Godna Zaufania 2020 na podstawie wiarygodnych danych finansowych z Krajowego Rejestru Sądowego.

Firma rozwija się bowiem dynamicznie – średnia z dynamik przychodów i zysku netto w latach 2018-2019 wyniosła w jej przypadku 117,7 proc. To przyniosło jej tytuł Gepard Biznesu 2020.

Działa też efektywnie – średni stosunek zysku netto do przychodów w 2019 r. osiągnął poziom 6,4 proc. To dało jej tytuł Efektywna Firma 2020. A razem zapewniło jej tytuł Mocna Firma Godna Zaufania 2020.

Wartość rynkowa przedsiębiorstwa w październiku 2020 r. została w sposób uproszczony oszacowana przez Instytut Europejskiego Biznesu na 10,8 mln zł, co dało mu tytuł  Brylant Polskiej Gospodarki 2020.

Historia firmy jest pasjonująca. Jej założycielem był Henryk Witaczek, mało znany polski przemysłowiec, przedsiębiorca, innowator i pionier w dziedzinie jedwabnictwa w naszym kraju. Jego życie jest opisane w Wikipedii.

Urodził się 10 maja 1901 w Warszawie.  Jego rodzicami byli Stanisław (urzędnik kolejowy) i Jadwiga z Bajkowskich Witaczek. Henryk uczęszczał w Warszawie do szkoły im. Mikołaja Reja, nie mógł jej jednak ukończyć, ponieważ w wyniku wybuchu w 1914 roku I wojny światowej jego rodzice wraz z obojgiem dzieci – Henrykiem i Stanisławą (1897-1965), zostali ewakuowani w głąb imperium rosyjskiego i w następnym roku znaleźli się w Gruzji, gdzie pozostawali do roku 1921. Tam Henryk kontynuował naukę w gimnazjum filologicznym, które ukończył w 1919 roku, by następnie podjąć studia na wydziale ekonomii Politechniki w Tyflisie. Jeszcze przed powrotem do Warszawy, lecz po ukończeniu gimnazjum w 1919 roku Henryk odbył – jak to określił w swym życiorysie – „specjalny kurs hodowli jedwabników i morwy oraz produkcji jajeczek jedwabnika systemem Pasteura w Państwowej Stacji Jedwabniczej na Kaukazie Południowym w Tyflisie.” Po ukończeniu kursu podjął pracę, jako robotnik niewykwalifikowany, w zarządzanej przez swego ojca fabryce jedwabiu, działającej przy Kaukaskiej Doświadczalnej Stacji Jedwabniczej. Zapoznał się tam kolejno ze wszystkimi fazami produkcji – „począwszy od rozwijania oprzędów jedwabnych, a skończywszy na tkaniu i farbowaniu przędz i tkanin”.

Znalazłszy się w 1921 roku w Warszawie studiował na wydziale prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Równolegle ze studiami prawniczymi, Henryk Witaczek podjął próby zainteresowania władz odrodzonego Państwa Polskiego i krajowych środowisk gospodarczych rozwojem jedwabnictwa. Kiedy próby te okazały się bezskuteczne, a nawet spotykały się z ostrą krytyką – postanowił zaangażować się w samodzielne rozwijanie jedwabnictwa w Polsce. Rozpoczął – wraz ze swą siostrą Stanisławą (z wykształcenia biologiem) od rozpoznania stanu istniejących nasadzeń morwy, aby następnie przejść do eksperymentalnego wychowu jedwabników na starym drzewostanie morwy w kilku regionach kraju. Pozytywne wyniki tych eksperymentów były zachętą do zaangażowania wysiłków w szkółkarstwo morwy i w 1924 roku doprowadziły do założenia wspólnie z siostrą Stanisławą Centralnej Doświadczalnej Stacji Jedwabniczej (CDSJ). Jej początkową siedzibą był dom przy ul. Piasta 13 w Milanówku, gdzie mieszkała wówczas rodzina Witaczków.

CDSJ miała – według swych twórców – realizować cele zakreślone podobnie, jak wielu analogicznych, lecz państwowych placówek w różnych krajach rozwijających jedwabnictwo, a mianowicie:

• tworzenie naukowych podstaw dla jedwabnictwa krajowego poprzez badania nad różnymi rasami jedwabnika i ich hodowlą w warunkach polskich,
• badania nad surowcem i włóknami jedwabnymi,
• badania nad różnymi odmianami morwy, jej uprawą, doskonaleniem i eksploatacją.”

Ponadto wśród celów działalności CDSJ znalazły się: instruktaż i szeroko i ambitnie pojęta popularyzacja jedwabnictwa w skali ogólnokrajowej (kursy instruktorskie, szkolenia w dziedzinie uprawy morwy i hodowli jedwabników, działalność wydawnicza w formie podręczników, ulotek, plakatów, konkursów, działalność doradcza, odczytowa). Naczelne kierownictwo Stacji sprawował Henryk Witaczek, zaś jego siostra prowadziła odczyty na kursach instruktorów jedwabnictwa uczestnicząc zarazem w wydawanych przez CDSJ opracowaniach dotyczących jedwabnictwa.

Pozytywne wyniki działalności popularyzatorskiej jedwabnictwa prowadzonej przez rodzeństwo Witaczków znalazły wyraz w rosnącej podaży surowca w postaci kokonów jedwabnika do przerobu.

W ówczesnej sytuacji CDSJ okazała się jedynym ośrodkiem popytu na ten surowiec. Jego przetwarzanie odbywało się na zaprojektowanych przez Henryka Witaczka urządzeniach do obróbki (rozwijania i skręcania) włókna oraz na drewnianych krosnach tkackich od 1927 rok.

Stopniowa poprawa koniunktury rynkowej, wzrost popytu na wysokojakościowe wyroby Stacji i rosnąca skala jej działalności, stały się podstawą uprzemysłowienia i modernizacji procesów wytwórczych, a także zainteresowania władz i administracji rządowej (różnych resortów), samorządowej, organizacji społecznych. Wyrazem wspomnianego zainteresowania była wizyta Prezydenta RP złożona w CDSJ 2 czerwca 1930.

Rozszerzoną działalność, przy zatrudnieniu ponad 100 osób pracujących na nowoczesnym sprzęcie, stacja prowadziła już w nowej siedzibie, przy ul. Brzozowej w Milanówku (1930). Pozwoliło to nie tylko na wzrost ilości i wartości wytwarzanych produktów, lecz także ich różnorodności, na którą składały się tkaniny przeznaczone do szycia sukien, koszul, bielizny, jak również różnorodne atłasy, tafty, szaliki, apaszki, szale męskie, krawaty żakardowe, kolorowe chusteczki do butonierki i wiele innych.

W drugiej połowie lat 30. XX wieku – oferta rozwijającej się fabryki została wzbogacona o tkaniny techniczne z jedwabiu naturalnego. Był to dla CDSJ i jej przedsiębiorczych założycieli szczytowy okres pomyślności, kiedy to (1938) Stacja zatrudniała 137 pracowników, dysponowała kapitałem zakładowym 150 tys. zł i parkiem 42 maszyn, jak również siecią 6 sklepów fabrycznych w kilku polskich miastach. Sukces handlowy Stacji był możliwy dzięki aktywnej promocji jej produktów na licznych wystawach i targach krajowych (m.in. w Poznaniu i we Lwowie), a także – międzynarodowych (wystawa „Sztuka i Technika” w Paryżu w 1937 r.).

Oprócz okoliczności zewnętrznych, podstawą dynamicznego rozwoju CDSJ były niewątpliwie kompetencje zarządu Stacji w osobach Henryka Witaczka i jego siostry Stanisławy, która – chociaż biolog z wykształcenia – z czasem podjęła się pełnienia w CDSJ funkcji związanych z wzornictwem przemysłowym (co odpowiadało jej zamiłowaniom i uzdolnieniom plastycznym).

Kolejny rozdział w działalności Henryka Witaczka rozpoczął się wraz z wejściem Armii Czerwonej 17 stycznia 1945. Wielka popularność, jaką się cieszył w społeczności Milanówka, a zwłaszcza wśród pracowników Stacji sprawiła, że – chociaż przeszła ona pod „Tymczasowy Zarząd Państwowy”– to nowo ustanowione władze PKWN powierzyły mu jej „tymczasowe kierownictwo” (co nastąpiło 18 stycznia 1945). Pełnił tę funkcję jeszcze przez okres niemal 4 lat (do końca 1948) pozostawiając po sobie liczne cenne – zwłaszcza dla społeczności Milanówka – inicjatywy, jak na przykład utworzona po wojnie drużyna piłkarska „Jedwabnik”, zespoły sportowe i teatr amatorski, a także założone w Otmuchowie (na Dolnym Śląsku), szkółki morwowe oraz Technikum Jedwabnicze dla sierot wojennych (co uratowało również zlokalizowany tam zamek przed rabunkiem i dewastacją).

Tolerowanie na stanowisku kierowniczym osoby określanej przez ówczesny reżim jako „element reakcyjny”, „wrogi”, „obcy klasowo” było przypadkiem wyjątkowym.

W 1947 roku zmieniono nazwę przedsiębiorstwa na: Zakłady Jedwabiu Naturalnego „Milanówek”. Równocześnie wprowadzono istotne zmiany w dystrybucji wyrobów wydając nakaz likwidacji sklepów firmowych „Milanówek” i przekazując zbyt państwowej jednostce handlowej. W 1948 roku (10 marca) nastąpiło „uspołecznienie” (przejęcie na własność państwa) zakładów, a następnie definitywne usunięcie rodzeństwa Witaczków z zarządu przedsiębiorstwa. 26 czerwca Henryk Witaczek został odwołany ze stanowiska naczelnego dyrektora Zakładów i powołany na stanowisko dyrektora Instytutu Doświadczalnego Jedwabiu Naturalnego (co było równoznaczne ze zwolnieniem z tego stanowiska Stanisławy Witaczkówny), ale już 20 października nastąpiło odwołanie H. Witaczka ze stanowiska dyrektora tego Instytutu.

W październiku 1951 roku Henryk Witaczek został skazany na 8 lat więzienia. Zwolniony został stamtąd w roku 1953 na podstawie amnestii. Nie powrócił do pracy w milanowskich zakładach jedwabniczych,  jednak jego aktywne usposobienie i pomysłowość skłoniły go do zaangażowania się w interesującą, chociaż w niewielkiej skali, przedsiębiorczość w środowisku wiejskim (w miejscowości Wyprys koło Mszczonowa). Była to nieduża plantacja papryki, owoców i jarzyn (które dostarczał m.in. na targowisko do Grodziska Maz.), a także własna elektrownia, uniezależniająca od zewnętrznych dostaw energii, oparta na wyremontowanej turbinie.

Założona przez Henryka Witczaka fabryka nadal działa. Jedwab Polski to nowoczesna firma produkująca wysokiej jakości wyroby z jedwabiu naturalnego. W jej ofercie znajdują się m.in.: ręcznie malowane, jak i drukowane apaszki, szale, a także krawaty, kupony sukienkowe, bluzki, swetry oraz tkaniny jednokolorowe i drukowane.

Na swojej stronie internetowej wspomina Henryka Witczaka.

Firma została założona w 1924 r. jako Centralna Doświadczalna Stacja Jedwabnicza (CDSJ). Legendarny współzałożyciel, Henryk Witaczek przebywając w Gruzji ukończył m.in. kurs hodowli jedwabników. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do kraju i postanowił wykorzystać zdobytą wiedzę w Polsce. Wraz z siostrą Stanisławą rozpoczął prowadzenie kursów hodowli jedwabników oraz badania nad różnymi gatunkami morwy i rasami jedwabników. Niedługo po tym w CDSJ ruszyła produkcja jedwabiu.

W latach trzydziestych XX w., firma posiadała własną sieć eleganckich sklepów. Ówczesne władze tworzyły sprzyjający klimat inwestycjom związanym z jedwabnictwem. Dynamicznie rosła liczba hodowców jedwabników, która szybko osiągnęła 2400 producentów. Na XIV Targach Poznańskich w 1935r., zaprezentowano wysokiej jakości tkaninę spadochronową wykonaną z jedwabiu produkowanego w Milanówku. Dzięki tego typu innowacyjnym projektom, które potem wdrażano do produkcji, następował dynamiczny rozwój firmy.

Po zakończeniu II wojny światowej firma została upaństwowiona zmieniając nazwę na Zakłady Jedwabiu Naturalnego „Milanówek”. Wyroby „Milanówka” zdobywały coraz większą sławę w Polsce i za granicą. Ręcznie malowane oraz drukowane jedwabne tkaniny sukienkowe, atłasy, tafty, szaliki, apaszki i krawaty z „Milanówka” stały się synonimem luksusu.

W 1997 Zakłady Jedwabiu Naturalnego „Milanówek” zostały sprywatyzowane i wykupione przez Jedwab Polski Sp. z o.o. Firma zajmuje obecnie wiodącą pozycję na rynku polskim. Śledząc najnowsze trendy mody produkuje doskonale zaprojektowane wyroby z jedwabiu naturalnego, które charakteryzuje najwyższa jakość. Jej wyroby są sprzedawane w ekskluzywnej sieci butików na terenie całego kraju.

Więcej o firmie pod adresem:  www.jedwab-polski.pl

#europejskafirma #instytuteuropejskiegobiznesu #wyróżnieniadlafirm #brylantpolskiejgospodarki #businessbrilliant #najcenniejszefirmy #gepardbiznesu #businessgepard   #mocnafirmagodnazaufania  #strongcompany  #efektywnafirma #JerzyKrajewski

—

Informacja o Portalu Przedsiębiorców Europejska Firma.pl i Instytucie Europejskiego Biznesu

Portal EuropejskaFirma.pl i Instytut Europejskiego Biznesu zajmują się analizą wyników finansowych przedsiębiorstw. W ciągu 14 lat dokładnie przeanalizowali wyniki finansowe ponad 100 tysięcy polskich firm. Analizy opierają się głównie na oficjalnych i wiarygodnych danych finansowych, przekazywanych przez firmy do Krajowego Rejestru Sądowego. Dane te są publiczne i ogólnie dostępne, by bezpieczniejsza była działalność gospodarcza. Analizy i rankingi pomagają w sprawdzeniu wiarygodności partnerów gospodarczych.

Od 2006 r. Instytut Europejskiego Biznesu organizuje Konkurs Gepardy Biznesu. Jeżeli w przyjętym okresie średnia z dynamik przychodów i zysku netto badanej firmy wynosi więcej niż 10 proc., przyznaje jej bezpłatnie tytuł Gepard Biznesu.

Od marca 2016 r. projekt ten jest chroniony za pomocą znaku towarowego Business Gepard w 28 krajach Unii Europejskiej.

Na podstawie danych z KRS instytut organizuje też od 2008 r. Konkurs Efektywna Firma, a od 2013 r. Konkurs Mocna Firma Godna Zaufania.

Za Efektywną Firmę uznaje tę, w której stosunek zysku netto do przychodów wynosi więcej niż 5 proc. Tytuł Mocna Firma Godna Zaufania przysługuje tej, która w danym roku jest jednocześnie wyróżniona w Konkursie Gepardy Biznesu i Konkursie Efektywna Firma.

Od 2008 r. IEB na podstawie danych z KRS organizuje też Konkurs Brylanty Polskiej Gospodarki. Tytuł ten przyznaje firmom, których wartość rynkowa wynosi według jego szacunków więcej niż 10 mln zł.

Na podstawie danych finansowych instytut liczy wartość rynkową firm w uproszczony sposób, wykorzystując dwa wskaźniki z Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie: C/Z, czyli Cena do Zysku netto oraz C/Wk – Cena do Wartości Księgowej.

Wartość rynkowa firm wykorzystywana jest również w Konkursie Najbardziej Przedsiębiorcze Miasto, który instytut organizuje od 2007 r.

Od 2012 r. instytut prowadzi Konkurs Wielki Modernizator Polski. Tytuł przyznaje podmiotom, w których dwuletnia amortyzacja była wyższa niż 5 mln zł.

Od 2013 r. IEB organizuje Konkurs Światowa Worldwide Company. Tytuł przyznaje przedsiębiorstwom eksportującym do minimum 3 krajów.

Każdego roku do instytut zgłaszają się firmy z prośbą, by przeanalizował ich wyniki finansowe i ocenił, czy zasługują na wyróżnienie w jego konkursach.

W lutym 2021 r. Instytutu Europejskiego Biznesu zbadał wyniki finansowe 85 187 przedsiębiorstw w Polsce. Analiza została przeprowadzona na podstawie najświeższych, wiarygodnych danych za lata 2018-2019 z Krajowego Rejestru Sądowego.

Metodologia liczenia wartości rynkowej

Wartość rynkowa firm szacowana jest w sposób bardzo uproszczony przez  porównaniu do wycen spółek krajowych notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie.

Do obliczeń wykorzystywane są wskaźniki C/Z (cena do zysku netto) i C/WK (cena do wartości księgowej, czyli cena do sumy kapitału własnego i zysku netto) średnie dla spółek krajowych notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych, liczone przez analityków GPW.

Wskaźniki do liczenia wartości rynkowej spółek krajowych  w październiku  2020 r.

C/Z: 42,2,

C/WK: 0,77

źródło: Biuletyn Statystyczny GPW

Według wskaźników giełdowych z października 2020 r. zostały policzone dwie wartości rynkowe firmy w październiku 2020 r. Jedna to iloczyn zysku netto w 2019 r. i wskaźnika C/Z w październiku 2020 r., a druga to iloczyn wartości księgowej w końcu 2019 r. i wskaźnika C/Wk w październiku 2020 r. Średnia arytmetyczna z tych wartości rynkowych to szacowana wartość rynkowa firmy w październiku 2020 r.